Tekst i zdjęcia: Simone De Iacobis
Warszawa postrzegana jest jako miasto chaotyczne. Jej składowe urbanistyczne są mało rozpoznawalne w świadomości społecznej. Ogrom wojennych zniszczeń wymazał pierwotną tkankę miejską, a na jej miejscu powstała mieszanka obszarów zrekonstruowanych i zaprojektowanych od nowa.
Varsavianiści Jerzy S. Majewski i Tomasz Markiewicz niedawno przygotowali wystawę Budujemy nowy dom. Odbudowa Warszawy w latach 1945-1952. W jednym z wywiadów Markiewicz podkreśla fakt realizowania celów militarnych w stolicy pod propagandowymi hasłami jej odbudowy. Podobne tezy dotyczą najprawdopodobniej wszystkich krajów postkomunistycznych i zapewne staną się przedmiotem szerszej debaty.
Muranów – MDM, proj. Barbara Andrzejewska, Stanisław Szurmak, Stanisław Brukalski, Waldemar Hinc 1952-1954
Powstanie warszawskie w 1944 było jednym z powodów powstania tak szerokich ulic i pustych miejsc w centrum. Na nich ciężko byłoby wznieść barykadę… To żadna tajemnica, że bramy Placu Konstytucji w stronę Śniadeckich i Koszykowej są dopasowane do wysokości i szerokości czołgów.
Muranów, fot. Simone de Iacobis
Plac Defilad, 1955
Jego rozmiary i twarda powierzchnia pozwalają sądzić, że mógł być lotniskiem awaryjnym.
Plac Defilad, fot. Simone de Iacobis
Trasa W-Z, proj. Henryk Stamatello, Józef Sigalin, Stanisław Jankowski, Zygmunt Stępiński, Jan Knothe, Biuro Odbudowy Stolicy (BOS)
Trasa wschód –zachód powstała jako pierwsza inwestycja drogowa po II Wojnie Światowej. Była priorytetem i dlatego zbudowano ją w zaledwie 2 lata. To oczywiste że połączenie między wschodem a zachodem było zagadnieniem strategicznym, bardzo istotnym dla Sowietów.
Trasa W-Z, fot. Simone de Iacobis
Wawrzyszew, proj: Ryszard Tomicki 1973
Osiedle składające się z 9 bloków przeznaczonych dla pracowników sąsiadującej Huty Warszawa. Budynki nie uwzględniają charakteru otaczającej zabudowy. Wieść niesie, że bloki miały powstrzymać falę uderzeniową wywołaną przez wysadzenie huty, która byłaby celem strategicznym podczas ewentualnej wojny.
Wawrzyszew, fot. Simone de Iacobis
Ujęcia Wody Oligoceńskiej, proj. Szymon Bogumił Zug 1776-1779
Powstanie Warszawskie trwało 63 dni. Stalin nakazał zamknąć dostęp do wody, rozumiejąc, że m.in. dzięki niej powstańcy tak długo się utrzymywali… po upadku komunizmu źródła otwarto ponownie.
Ujęcie wody, fot. Simone de Iacobis
Simone de Iacobis jest architektem w pracowni Centrala i fotografem. Opisy wyróżnione kursywą pochodzą z wywiadu z Tomaszem Markiewiczem.
/NIE/POKOJE 